Kito
Kito
Kito (hornjoserbšćina)
wobdźěłaćkazus | singular | dual | plural |
---|---|---|---|
nominatiw | Kito | Kitaj | Kitojo |
genitiw | Kita | Kitow | Kitow |
datiw | Kitej | Kitomaj | Kitam |
akuzatiw | Kita | Kitow | Kitow |
instrumental | z(e) Kitom | z(e) Kitomaj | z(e) Kitami |
lokatiw | po Kiće/po Kitu | po Kitomaj | po Kitach |
wokatiw | Kito | Kitaj | Kitojo |
Ortografija
Dźělenje słowow:
- Ki·to
Wurjekowanje
- MFA: ['kʲitɔ], lokatiw ['kʲičɛ]
- Słuchowe přikłady:
Semantika
Woznamy:
Skrótšenki:
- [1] K.
Pochad:
Warijanty:
Žónske formy:
- [1]
Hyperonymy:
Hyponymy:
- [1]
Kolokacije:
- [1]
Přikłady:
- [1] „Tak škitam so najlěpje před paduchami, zo jim tu ničo sobuwzaća hódneho njewustajam.“ Jan dyrbješe přidać, zo ma Kito z tutej wěrnosću prawje, a zo nikomu móžno njebudźe lěpšeho recepta za zdźerženje a wuchowanje wobsedźenstwa wukazać. (Jakub Lorenc-Zalěski) [1]
- [1] A tón dudak, to je tón najstarši, ale tola hišće jara čiły ludowy herc Kito Lejnik z Miłoraza. (Měrćin Nowak-Njechorński) [2]
- [1] Bosćij a Michał Hesa něšto dnjow čakaštaj, hač Kito a Měto njepřińdźetaj. (Marja Kubašec) [3]
- [1] Jónu na nalětnim dnju připołdnju přihladowaše młynk w zahrodźe na ławce sedźo, kak jeho synaj Kito a Mato třilětnymaj zrěbcomaj ze šćěću kožu hładźištaj. (Richard Iselt) [4]
- [1] Pjatk, dnja 10. nowembra, čitachu w Budyskej Smolerjec kniharni předewšěm hornjoserbscy lyrikarjo: Róža Domašcyna, Marja Henčlowa, Marja Brězanowa, Lubina šěnec, Hana Wićazowa, Kito Lorenc, Beno Budar, Křesćan Krawc. (Rozhlad, 1996) [5]
- [1] Na runym puću wot Kašporec Kita trjechi Jan Wjesela do wjesneje korčmy. (Jakub Lorenc-Zalěski) [1]
- [1] Tam pak njeknježi tajki měr a tajka spokojnosć kaž w holi pola Kašporec Kita. Tam maja ludźo swoje starosće a tež swoje wjesela. (Jakub Lorenc-Zalěski) [1]
- [1] Młodaj čłonaj towarstwa staj z hudźbnym wobrubjenjom předstajiłoj baseń Kita Lorenca „Ptače slědy“. (Serbske Nowiny, 10. žnjenca 1999) [6]
- [1] Ale Jan so směješe a wobkrućeše Kitej, zo je to jemu runje tak prawje a zo njebudźe napitk mjenje derje słodźeć a zo drje ma to tež tak być, zo k jednoremu žiwjenju tež słuša najjednoriša nadoba a najskromniši naporjadk. (Jakub Lorenc-Zalěski) [1]
- [1] Bosćij Kitej rozjasni, zo staj pola njeho Michała Hesu wuhladałoj, dokelž staj so njeprašejo a nječakajo, hdźe jich dowjedźe, do šewcownje zadobyłoj. (Marja Kubašec) [3]
- [1] A wón dopomni so na Kašporec Kita, kotryž samotnje w holi w jednej zemskej pincy swoje žiwjenje chudobnje a prosće wjedźeše a kotrehož wobličo so při tym přeco smějkaše. (Jakub Lorenc-Zalěski) [1]
- [1] Po puću zetka wón Kašporec Kita, sucheho zróstneho muža w štyrcetych lětach. (Jakub Lorenc-Zalěski) [1]
- [1] Do Delnjeje Łužicy je dawno pućować chcył; po zeznaću z Janom Hančku, Nowocalskim studentom, a z delnjoserbskimaj wojakomaj, bratromaj Kitom a Mětom, bě so zaso žiwišo na tón kónc Łužicy dopomnił, kotryž hišće mało znaješe. (Marja Kubašec) [3]
- [1] Michał Hesa bě w domje bura, pola kotrehož je za swój Picnjanski čas bydlił, delnju serbšćinu Choćebuskeje krajiny derje nawuknył, a rozmołwa z Kitom jemu běžnje wot huby dźěše. (Marja Kubašec) [3]
- [1] „Kito, daj młynčk mi, ja budu mlěć a ty budźeš mjez tym blido kryć“, praješe Jan a wza młynčk so spjećowacemu Kitej z rukow a daše so nětk wjesele do mlěća. (Jakub Lorenc-Zalěski) [1]
- [1] Wěš, Kito, kaž běše to w starych časach, hdyž ludźo tež hišće w murjowanych hrodach njebydlachu a hdyž sebi mjaso na kijach pječechu a sebi z warjenjom wulkich wušparanjow nječinjachu. (Jakub Lorenc-Zalěski) [1]
Rěčne wobroty:
- [1]
Wotwodźene wopřijeća:
- [1]
Znaći nošerjo mjena:
- [1] Kito Lorenc
Přełožki
wobdźěłaćReferency a dalše informacije
Noty
wobdźěłać- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 Jakub Lorenc-Zalěski: Serbscy rjekowje. Zberka wubranych spisow. Berlin: Volk und Wissen, 1957. Citowane po uni-leipzig.de: Wortschatz.de
- ↑ Měrćin Nowak-Njechorński: Molerjo, spěwarjo, podróžnicy. Zběrka reportažow a skicow. Budyšin: Domowina, 1954. Citowane po uni-leipzig.de: Wortschatz.de
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Marja Kubašec: Bosćij Serbin. Dźěl 3. Budyšin: Domowina, 1965. Citowane po uni-leipzig.de: Wortschatz.de
- ↑ Richard Iselt: Bitwa w serbskej korčmje. Powědančka. Budyšin: Domowina, 1962. Citowane po uni-leipzig.de: Wortschatz.de
- ↑ Rozhlad, Serbski kulturny časopis, 1996. Citowane po uni-leipzig.de: Wortschatz.de
- ↑ Serbske Nowiny, 10. awgusta 1999. Citowane po uni-leipzig.de: Wortschatz.de