skonjeć
skonjeć
zawidźeć (hornjoserbšćina)
wobdźěłać| wosoba | singular | dual | plural |
|---|---|---|---|
| 1. | skonjam | skonjamoj | skonjamy |
| 2. | skonješ | skonjatej (-taj) | skonjeće |
| 3. | skonja | skonjatej (-taj) | skonjeja (skonjeju) |
| aspekt | p | ||
| transgresiw | skonjejo, skonjejcy, skonjawši | ||
| prezensowy particip | skonjacy | ||
| preteritowy particip | skonjany | ||
| ł-forma | skonjał, skonjała, skonjało, dual: skonjałoj, plural: skonjeli (skonjałe) | ||
| werbalny substantiw | skonjenje | ||
| preteritum | |||
| wosoba | singular | dual | plural |
|---|---|---|---|
| 1. | skonjach | skonjachmoj | skonjachmy |
| 2. | skonje | skonještej | skonješće |
| 3. | skonje | skonještej | skonjachu |
| imperatiw | |||
| wosoba | singular | dual | plural |
|---|---|---|---|
| 1. | --- | skonjejmoj | skonjejmy |
| 2. | skonjej | skonjejtej | skonjejće |
| 3. | skonjej, njech skonja | skonjejtej | njech skonjeja (skonjeju) |
Ortografija
Dźělenje słowow:
sko-njeć
Semantika
Přikłady:
- [1] Dźěło "hoberske" samo pak je so rozwiło, přewjedło a skonjało takle, zo rukopis Odyseje po wjacorych spěwach a do ćišća ze swojimi porjedźenkami (zwjetša pisanskich zmylkow), pokiwami a namjetami wuhotowachu kk. farar Šwjela, stud. dr. prof. Ota Wićaz a dr. teol. Jakubaš. (Urban)
- Měšćan twój najlěpši běh swój skonja, starawši so wěk wšón w dźěławosći za tebje, štož nan so w luboznosći za swojich: Njech wšě duž sylzy ronja. (Ćišinski)
Tu so kóždy wotwlakuje, prjed hač wěc njej' skonjana. (Zejler)
- Na row, kiž měr ći dawa po prócy skonjanej, tež kładźe Serbow sława wěnc česće njezwjadłej! (Zejler)