zwuknyć
zwuknyć
zwuknyć (hornjoserbšćina) wobdźěłać
werb wobdźěłać
| wosoba | singular | dual | plural |
|---|---|---|---|
| 1. | zwuknu | zwuknjemoj | zwuknjemy |
| 2. | zwuknješ | zwuknjetej (-taj) | zwuknjeće |
| 3. | zwuknje | zwuknjetej (-taj) | zwuknu |
| aspekt | p | ||
| transgresiw | zwuknjo, zwuknicy, zwuknywši | ||
| prezensowy particip | zwuknjacy | ||
| preteritowy particip | zwuknjeny | ||
| ł-forma | zwuknył, zwuk(ny)ła, zwuk(ny)ło, dual: zwuk(ny)łoj, plural: zwuk(ny)li (zwuk(ny)łe) | ||
| werbalny substantiw | zwuknjenje | ||
| preteritum | |||
| wosoba | singular | dual | plural |
|---|---|---|---|
| 1. | zwuknych | zwuknychmoj | zwuknychmy |
| 2. | zwukny | zwuknyštej (-taj) | zwuknyšće |
| 3. | zwukny | zwuknyštej (-taj) | zwuknychu |
| imperatiw | |||
| wosoba | singular | dual | plural |
|---|---|---|---|
| 1. | --- | zwukńmoj | zwukńmy |
| 2. | zwukń | zwukńtej (-taj) | zwukńće |
| 3. | zwukń, njech zwuknje | zwukńtej (-taj) | njech zwuknu |
Ortografija
Dźělenje słowow:
zwu-k-nyć
Semantika
Woznamy:
- [1] so na něšto zwučić
Dalše wujasnjenja:
- zwuknyć čemu (w přisłowach tež z genitiwom abo akuzatiwom
Synonymy:
- [1] zwučić so; nawučić so
Přikłady:
- [1] Naši Serbja maju hišće literarnje jara limonadowe žołdki, poněčim tež k ćešemu chlěbej a napojej zwuknu. (Ćišinski)
- A jeho kóń, swěrny słužownik, bě na to tak zwuknył, zo sam před kóždym žebrakom zastawaše. (Nadźija 1913)
- Na wšo so čłowjek z časom přiwuči - a tež z kraja čłowjek zwuknje měšćanskomu hołkej a ropotej a spi, byrnjež so z haru chěža zatřasowała. (Katolski Posoł 1911)
- Tu zawoła mje něhdy nan k sebi do komory a praji: "Luby Wjacsławje, ty wěš, zo mamy će wšitcy rady a zo bychmy će rady mjez sobu zdźerželi; ale ja na tebi widźu, zo so pola nas z domom nječuješ, dokelž sy druhej domiznje zwuknył. (Jakub Nowak-Kašćanski)
- Krakorowa dźowka wšak běše wot prěnjeje młodosće sem zwuknyła, bjez wotmołwy a dlijenja posłuchać. (Ota Wićaz)
Rěčne wobroty:
- čłowjek wšemu zwuknje
Přełožki wobdźěłać
|
|